Column Carolien Burghout: In deze snelle wereld trage vragen stellen...
Carolien Burghout is Verpleegkundig Specialist Hematologie en promovendus ‘Zorg in de laatste levensjaren’ in het Jeroen Bosch Ziekenhuis. In haar column krijg je een inkijkje in haar werk.
Translate instructions
For translating the text, please follow this instruction:
1. Select the text you want to translate.
2. Choose ‘Vertalen’.
3. Select the language you prefer.
4. You can read and/or listen to the translated text (by Google).
Ik zet de computer aan, haal een kop thee en open de spreekuuragenda om de patiënten van die dag voor te bereiden. Het is een goed gevuld spreekuur. De verpleegkundig specialist in opleiding uit Duitsland die vandaag met mij meeloopt, krijgt genoeg inzicht in hoe de zorg voor patiënten met uitgezaaide kanker in onze Bossche regio georganiseerd is. Naast het ziekenhuis kijkt ze ook mee in thuiszorg en hospice. De ochtend vliegt voorbij. In de middag staan wat overlegmomenten gepland en liggen er nog wat klussen die nu echt opgepakt moeten worden. Om 16.00 uur sluit ik aan bij een bijeenkomst over psychosociale zorg die tot 18.30 uur duurt. Kortom, een vol programma.
Zulke lange dagen kunnen pittig en vermoeiend zijn. Na zulke dagen wil ik bij thuiskomst het liefst op de bank hangen en niets meer doen. Maar vandaag voelt het anders. Tijdens de bijeenkomst ben ik gevoed met waardevolle informatie. De presentatie van Andreas Inderwisch, geestelijk verzorger in het JBZ, laat een diepe indruk achter. Terwijl hij zijn rol als geestelijk verzorger op een beeldende manier belicht, is het muisstil in de zaal. Hij weet mij te vertragen op deze drukke dag. Mijn gedachten hebben geen ruimte meer voor andere zaken. Ik ben een en al oor. Zijn woorden over ‘trage vragen’ blijven hangen. Trage vragen zijn levensvragen waarop niet zomaar antwoord te geven is. Trage vragen gaan over relaties, werk, verlies, verlangens en keuzes waar geen snelle of technologische oplossingen voor zijn. In zijn rol als geestelijk verzorger probeert hij samen met mensen op zoek te gaan naar antwoorden op trage vragen. Trage vragen… ook ik stel ze regelmatig in de spreekkamer. Trage vragen die gaan over zorg en het levenseinde. Het zijn onderwerpen die bij patiënten gevoelens van onmacht, eindigheid, conflict en kwetsbaarheid kunnen oproepen. Patiënten worden aangespoord hun blik naar binnen te richten, hun hart te laten spreken. Dat vraagt moed, geduld en tijd van patiënt én zorgverlener.
De bijeenkomst laat me niet los en heeft me aan gezet om na te denken over bepaalde trage vragen, zowel werk gerelateerd als privé. Die avond zijn er nieuwe zaadjes gepland. Zaadjes die met de juiste hoeveelheid water en voeding uit mogen groeien tot nieuwe inzichten en antwoorden. Zo geldt dat ook voor onze patiënten. We mogen hen zaadjes aanreiken, waarvan zij zelf bepalen of ze die willen planten. Zodat ze, met hulp van anderen, de zaadjes kunnen laten uitgroeien tot antwoorden op levensvragen.