De rugzak
Ik haal diep adem voordat ik hem binnenroep. Voor de tweede keer vandaag moet ik een slecht nieuws gesprek voeren. Deze patiënt ken ik al lange tijd, en ik zie hem graag op het spreekuur verschijnen. Hij is optimistisch en probeert overal het beste van te maken. Hij komt samen met zijn vrouw. Wanneer ze plaatsnemen, kijken ze me vragend aan. Ze hebben de uitslagen niet durven bekijken. Hun blik spreekt boekdelen: ze verwachten slecht nieuws. Hij vertelt dat de klachten in zijn botten toenemen en dat hij steeds vermoeider is. Zijn werk, dat hem normaal afleiding biedt, kost hem nu steeds meer energie. Inmiddels kent hij dit patroon. Het is niet voor het eerst dat hij deze achteruitgang voelt, wat keer op keer gevolgd wordt door slecht nieuws. Net zoals nu. Zijn lijf is inmiddels zijn raadgever geworden. Ik hoef weinig meer te zeggen dan dat het weer niet goed is.
Toch is deze keer anders dan alle voorgaande keren. Voorheen waren de mogelijkheden voor behandeling nog legio, maar inmiddels is de voorraad behoorlijk uitgedund. Dat maakt het nieuws nog rauwer. Ze voelen dat het onvermijdelijke dichterbij komt: afscheid nemen, loslaten. Hij blijft kalm, zijn vrouw daarentegen laat haar tranen de vrije loop. Ik voel mijn eigen ogen ook vochtig worden. De liefde tussen hen raakt me diep. Ze zien dat het nieuws ook mij raakt. We delen die emotie samen, in de stille ruimte waar woorden even overbodig zijn.
Wanneer ze de spreekkamer verlaten, lijkt hun rugzak weer zwaarder geworden. Hoeveel past er nog bij? Er komt een moment komen waarop hij die rugzak moet neerleggen—als hij te zwaar is geworden. Maar wanneer dat zal zijn, weten we geen van beiden. Over twee weken zie ik hen weer. Ik hoop dat ik dan wat positief nieuws kan brengen, en wat plaats kan maken in die overvolle rugzak.
