Column Carolien Burghout: 'Een ieder gaat verder op zijn eigen weg, zonder dat er nog losse eindjes zijn'
Carolien Burghout is Verpleegkundig Specialist Hematologie en promovendus ‘Zorg in de laatste levensjaren’ in het Jeroen Bosch Ziekenhuis. In haar column krijg je een inkijkje in haar werk.
Translate instructions
If you wish to view the page on your phone or tablet, then the steps below may not work. Please switch to a desktop computer to translate this website. For translating the text, please follow this instruction:
1. Select the text you want to translate.
2. Choose ‘Vertalen’.
3. Select the language you prefer.
4. You can read and/or listen to the translated text (by Google).
Losse eindjes
"Ik ben niet zo actief op de sociale media kanalen. Een enkele keer per week waag ik me eraan. Zo ook een paar weken geleden. Tussen de gebruikelijke berichten valt mijn oog op een opmerking onder een bericht. De reactie is van de echtgenote van een patiënt. Bij het zien van haar naam, begint er iets te borrelen van binnen.
De laatste keer dat we elkaar spraken is al een hele tijd geleden. Haar man had destijds bewust besloten af te zien van de zoveelste kankerbehandeling. De zorg werd overgedragen aan de huisarts. Met die overdracht eindigden ook onze regelmatige contacten. Bij het lezen van haar reactie vraag ik me af hoe het hen is vergaan. Mijn nieuwsgierigheid leidt me naar haar tijdlijn en daar lees ik dat haar man eind vorig jaar is overleden. Een golf van emotie overspoelt me. De berichtgeving raakt iets in mij dat ik niet had voorzien.
Het voelt alsof de relatie met hen niet is afgerond, nu ik na het overlijden van haar man niets van mezelf heb laten horen. Terwijl ik jarenlang bij de behandelingen betrokken was en met hen waardevolle gesprekken mocht voeren over het levenseinde. Een gemiste kans…
Het houdt me bezig. Ik laat het een paar dagen sudderen en weeg mijn opties af. Ik kan het voorbij laten gaan, maar dat voelt niet goed. Zal ik een kaartje sturen dan? Ik overweeg het, maar leg ook deze optie naast me neer. Ondanks dat het overlijden al bijna zes maanden geleden is, wil ik haar toch even persoonlijk spreken. Horen hoe de laatste weken van zijn leven zijn verlopen en hoe het met haar gaat. Haar alsnog condoleren en sterkte wensen. Maar vooral ook uitleggen waarom ik niets van me heb laten horen.
Ik zoek haar telefoonnummer op. Er wordt vrijwel direct opgenomen. Ze is blij verrast me te horen. Ik had gisteren haar gedachten nog gepasseerd, zegt ze. Blijkbaar zit het ervaren van een los eindje niet alleen aan mijn kant. Ook voor haar voelt de hele situatie ‘onaf’. We praten een tijdje en nemen nu echt afscheid van elkaar. Een ieder gaat verder op zijn eigen weg, maar zonder dat er nog losse eindjes zijn. Deze zijn na dit gesprek aan elkaar geknoopt. Waar de sociale media toch goed voor kunnen zijn!"