Een warme ontmoeting
Ik stel de navigatie in naar een afgelegen adres in Den Bosch. Het blijft altijd spannend waar ik uitkom. Vandaag bezoek ik een oudere dame thuis, die bereid is mee te werken aan mijn onderzoek. Terwijl de gure wind buiten waait, brandt binnen een behaaglijk warme kachel. De lichtjes in de kerstboom twinkelen zachtjes. De sfeer in huis is fijn en ik voel me welkom. Terwijl ik mijn handen opwarm aan een kop thee, stelt mevrouw me belangstellend vragen over mijn achtergrond. Het ijs is snel gebroken en we raken verwikkeld in een leuk gesprek. Ze neemt me mee terug in de tijd, toen het JBZ nog het Groot Zieken Gasthuis (GZG) heette. Samen halen we herinneringen op die haar zichtbaar goeddoen.
Langzaam begint het buiten al wat schemerig te worden. Ze kijkt naar de opnameapparatuur op tafel en vraagt: "Staat dat ding al aan?" Ik schud mijn hoofd. Zodra het bandje loopt, neemt ze me mee in haar verhaal. Ze heeft tot haar grote verdriet de laatste jaren een aantal dierbaren verloren. Ook haar gezondheid is broos. Met de tijd heeft ze stukje bij beetje meer van haar ‘kunnen’ moeten inleveren. Ondanks de fijne kring van mensen om haar heen, voelt ze zich soms zo eenzaam. Ik zie tranen in haar ooghoeken verschijnen. Ze deinst er niet voor terug om na te denken over het einde van haar leven. Ze bespreekt dit open met haar naasten en haar huisarts, wat haar rust geeft.
Ondertussen is het buiten donker geworden. Ik ben op weg naar huis en laat het gesprek nog even de revue passeren. Haar verhaal maakt me stil. Wat een voorrecht dat juiste zij mijn pad heeft gekruist tijdens mijn onderzoek. Wat een bijzondere ontmoeting met een prachtig mens.
