Generaties verbonden
In de herfstvakantie breng ik met het gezin een bezoek aan Berlijn. We staan op de plek waar ooit de Berlijnse Muur stond. Adembenemend luisteren we naar de verhalen van onze gids, Bert, en worden geraakt door het leed dat deze tweedeling veroorzaakte in zo’n prachtige stad. Ook onze kinderen zijn onder de indruk. Onder het genot van een kop koffie op het terras praten we er met elkaar over na. Hoe hartverscheurend moet het zijn geweest voor de Berlijnse kinderen, die ineens werden gescheiden van hun beste vrienden en niet meer samen konden spelen? We stellen ons voor hoe het zou zijn als je plots niet meer naar je eigen school kon, of als ouders niet meer naar hun werk konden omdat die aan de andere kant van de muur lagen. Door de verhalen gaat de geschiedenis voor ons leven; het is een moment om stil van te worden. "Wat fijn dat opa en oma in Nederland zijn geboren," zeggen de kinderen. Ik kan het alleen maar beamen.
Een week later tref ik Peter op de afdeling. Hij is gestart met een nieuw medicijn, dat nog niet algemeen beschikbaar is en alleen onder strikte voorwaarden wordt voorgeschreven. Hij ligt al een weekje opgenomen, maar het gaat goed; de bijwerkingen zijn mild, en hij voelt zich sterk. "Ik ben zo dankbaar dat ik dit medicijn kan krijgen," zegt hij. "Ik hoop zo nog een paar jaar aan mijn leven toe te mogen voegen. Wat ben ik blij dat ik in Nederland woon." En ook dit kan ik alleen maar onderschrijven.
Twee verschillende verhalen, twee generaties. De een had de opa van de ander kunnen zijn. Mooi hoe deze twee totaal verschillende werelden samenkomen door die ene zin...
