Het is begin februari. Buiten ziet de lucht er dreigend uit. Hoe dreigend zal de diagnose voor jullie aanvoelen? Ik klop op de deur en tref jullie zacht pratend aan, de handen in elkaar verstrengeld. Ik vraag of ik binnen mag komen, ik wil jullie niet verstoren in het gesprek. Er hangt een gemoedelijke sfeer. We praten over wat de diagnose voor jullie betekent. 'Genezen is het doel. Daar gaan we voor.' De eerste kennismaking met Jan en zijn partner laat een fijne indruk achter.
In de weken die volgen spreken we elkaar vaak. Ondanks de positieve instelling zijn er veel tegenslagen te verwerken. De eerste behandeling slaat niet aan, maar hoopvol pakken jullie de volgende behandelmogelijkheid aan. Maar ook deze behandeling is niet sterk genoeg om de kanker onder controle te krijgen. De teleurstelling is groot, de onzekerheid over een goede afloop groeit. Desondanks toon je een ongekende kracht. Je weet dat de kans op genezing klein is, maar je grijpt deze met beide handen aan. Een man met een ongekende positieve instelling. Zo leer ik je ook kennen. Een man met het hart op de juiste plaats, die zich inzet voor anderen, die goed doet en met trots vertelt over zijn vrijwilligerswerk voor het voetbalteam waarin mensen met het syndroom van Down spelen. Je weet de mensen om je heen te motiveren, te inspireren en aan je te binden.
Mijn vakantie begint vanmiddag. Ik ben niet in feeststemming, want samen met de arts zal ik jullie slecht nieuws moeten brengen. De kankercellen hebben een pantser dat ondoordringbaar lijkt. Terwijl we daar zitten met het slechte nieuws nog in de lucht, raakt jullie verdriet mij. Jullie moeten afscheid nemen van elkaar, van een leven samen. Voor jullie is deze mooie zonnige dag gitzwart geworden. Ik beloof na mijn vakantie meteen contact op te nemen, maar ik vermoed dat ik je niet meer zal spreken.
Op die bewuste dinsdag bel ik je vrouw. Je bent stervende. De mensen om je heen hebben alles op alles gezet om jou nog één keer in het zonnetje te zetten. Als erkenning voor al het goede werk dat je in je leven hebt gedaan, zul je aan het eind van de middag geridderd worden in de Orde van Oranje-Nassau. Een laatste eerbetoon aan Jan, een bijzonder mooi mens. Wanneer ik ophang, pink ik een traantje weg. Je hebt een onuitwisbare indruk achtergelaten: moedig, krachtig, inspirerend en ruimhartig. Vier uur na het opspelden van je welverdiende lintje, blaas je je laatste adem uit.
Wanneer ik je partner later vraag of ik een column mag schrijven over Jan, aarzelt ze geen seconde. Ze laat me weten dat je vereerd zou zijn. Welnu, Jan, ik ben vereerd dat ik jou heb mogen leren kennen. Dat je een voorbeeld mag zijn voor velen.
Bekijk onze website voor meer informatie over Zorg in de laatste levensjaren.
