Even wat tijd voor wat luchtigheid…

Regelmatig wordt me in de spreekkamer gevraagd waar ik vandaan kom. Blijkbaar heb ik een accent dat mensen moeilijk thuis kunnen brengen. Ik praat niet met een 'zachte g' en spreek sommige woorden met een andere (hardere) klank uit. Ondanks dat ik het een en ander heb overgenomen uit het ‘Bossche woordenboek’, blijf ik met mijn noordwestelijke Brabantse accent een vreemde eend in de bijt. Ik speel het spel graag mee: waar denkt u dat ik vandaan kom? Steevast is het antwoord: "Nou, ge komt nie uit den Bosch" of "ge zijt ginne Brabander, da wit ik zeker".

Patiënten denken dat ik van origine een Zeeuwse, Tukker of Noorderling ben. Wanneer ik lachend zeg dat ik geboren en getogen ben in Brabant, kijken patiënten mij verbaasd aan. Van het dorp waar ik woon hebben de meeste patiënten nooit gehoord.

Een dame die al een paar jaar bij ons onder behandeling is, weet wél waar ik vandaan kom. Regelmatig rijdt ze langs of door ons dorp als ze via de alternatieve route op bezoek gaat bij haar dochter. Ze kent de mooiste plekjes van ons dorp, weet waar ze de lekkerste kersen kan kopen en geniet van het landelijke karakter. De laatste keer dat ik haar zag, vroeg ze me of de grote kledingzaak in het naastgelegen dorp de moeite waard was om te bezoeken, waarop ik positief antwoordde.

Van de week was ze er weer. Zoals altijd onberispelijk gekleed en tot in de puntjes verzorgd. Haar dochters vergezellen haar bij elk bezoek. Het gaat goed met haar, wat ruimte geeft voor een sociaal praatje. Ze had de kledingzaak bezocht. "Ik had mijn nieuwe outfit wel kunnen aantrekken vandaag," zegt ze lachend. Ze belooft me dat ze bij de volgende controle in september haar nieuwe aankoop zal showen. Ik kijk er nu al naar uit. Wat is het fijn om tussen de slecht-nieuwsgesprekken door even wat luchtigheid te mogen ervaren en gezellig te praten over andere dingen dan ziekte of behandeling.

Bekijk onze website voor meer informatie over Zorg in de laatste levensjaren.