Een paar uur 84
Zo'n 30 JBZ'ers op weg naar de ouderdom. Zo kun je het uitje misschien het beste omschrijven. In de Participatiekliniek in Megen ervoeren zij een paar uur lang hoe het is om oud en met gebreken te zijn.
Translate instructions
If you wish to view the page on your phone or tablet, then the steps below may not work. Please switch to a desktop computer to translate this website. For translating the text, please follow this instruction:
1. Select the text you want to translate.
2. Choose ‘Vertalen’.
3. Select the language you prefer.
4. You can read and/or listen to the translated text (by Google).
Het was een ontroerende dag in mei 2018. Vooral omdat zo pijnlijk duidelijk werd hoe weinig er eigenlijk rekening gehouden wordt met ouderen. In de bus op weg naar de ouderdom koos iedereen een leeftijd. Om je in te leven in de nieuwe rol, werd een paspoort uitgereikt waarin je je levensverhaal kon opschrijven. Het mooiste moment in je leven, het verdrietigste moment, waar woon je en met wie, heb je kwalen, waar ging je met vakantie?, wat is belangrijk voor je?
Eenmaal aangekomen werd de groep opgedeeld. In kamers met namen als 'witte waas', 'verstijfd' en 'dromen' kon iedereen ervaren hoe het is om dement te zijn, je vertrouwde omgeving te moeten verlaten en een lichaam te hebben wat niet meer wil.
Op weg naar de soep
Daarna trok iedereen zijn 'lot' en haalde zijn mankementen op bij de mankementenbalie. Vervolgens liep een stoet schuifelende, oud gemaakte 'jonge' JBZ'ers de deur uit op weg naar de soep. Na een ietwat uitgelaten start van de lunch werd het steeds stiller aan tafel. De helft was hardhorend en gaf het gesprek na een tiende keer 'Wat zeg je?' op. De andere helft moest zich erg concentreren op het eten. Soep eten zonder morsen terwijl je weinig ziet en je arm bijna niet kunt optillen, is niet eenvoudig. Iedereen was moe na de lunch.
Daarna was het tijd de ervaringen van de ochtend om te zetten in actie. Het middagprogramma werd gestart met een korte aandachtsoefening zodat alle deelnemers met meer aandacht en zelfbewustzijn aan de brainstormsessies deelnamen.
Samen zien, samen delen
Samen ervaren hoe het is om een oudere en zorgafhankelijke patiënt te zijn, hielp ons meer bewust te worden van onze intenties in de dagelijkse praktijk richting patiënten. Vragen als Hoe zou de bejaarde versie van jezelf willen leven en wonen? Welke zorg gun je jezelf? Hoe voelt het om oud, beperkt en cliënt in de ouderenzorg te zijn? Hoe zou je je eigen wensen en dromen morgen in praktijk kunnen brengen? hielpen de JBZ'ers na te denken over hun handelen richting de patiënten in JBZ. De boventoon in de antwoorden waren: de ander echt zien, meer de tijd nemen om echt contact te maken. Door middel van een intensieve brainstorm deelden de JBZ'ers samen ideeën over hoe zij elkaar kunnen bewegen om écht contact met de patiënt (en elkaar) te maken.
Het resulteerde in een aantal prachtige ideeën die wachten op een vervolg…
Samen doen
Zorg die bij je past, dichtbij en op jouw manier gegeven, dat is wat wij onze patiënten willen bieden. Dat vraagt om te behouden wat goed is en ook om nieuwe manieren van kijken, denken, handelen en (samen)werken. Door zelf te ervaren hoe het is om patiënt te zijn in ons eigen ziekenhuis komen we weer een stapje dichterbij ons doel: zorg verlenen die is afgestemd op de patiënt.
Op dit moment zijn we druk bezig met deze volgende stap en onderzoeken we de mogelijkheden om ervaringsleren een plek binnen onze organisatie te geven.
Stichting Vrienden
De Stichting Vrienden heeft deze ervaring financieel ondersteund en hierdoor de deelnemers laten ontdekken wat het effect van ervaringsleer is.
Meer weten over de Participatiekliniek? Ga dan naar de Participatiekliniek website.
