'Alles wat ik deed, doe ik nog steeds'
Cees Slegers (73) uit Helvoirt speelt trompet in een jazzorkest, schrijft over Brabantse cultuurhistorie, is oppas-opa en vindt het heerlijk om met zijn vrouw Rit lange wandelingen te maken. Enkele weken terug echter maakte hij even een pas op de plaats, toen bij hem de ziekte van Lyme werd geconstateerd. De antibioticumbehandeling volgde Cees niet in het ziekenhuis maar thuis.
Translate instructions
If you wish to view the page on your phone or tablet, then the steps below may not work. Please switch to a desktop computer to translate this website. For translating the text, please follow this instruction:
1. Select the text you want to translate.
2. Choose ‘Vertalen’.
3. Select the language you prefer.
4. You can read and/or listen to the translated text (by Google).
“Maar maak je om mij geen zorgen”, laat hij meteen weten. “Alles wat ik deed, doe ik nog steeds.” Toch realiseert hij zich dat hij geluk heeft gehad. “Lyme kan heel vervelend uitpakken. Bij mij is de schade beperkt tot gezichtsverlies in mijn rechteroog; ik zie een kleine zwarte vlek als ik met dat oog ergens op focus. Eind april hoor ik wat de vooruitzichten zijn.”
Behandeling thuis
Hij heeft nog nooit in een ziekenhuis gelegen. Ook nu was opname niet nodig. De antibioticumbehandeling volgde Cees niet in het Jeroen Bosch Ziekenhuis, maar gewoon thuis. “Heel fijn dat dat kan”, zegt hij. “Alleen de eerste toediening was in het ziekenhuis, omdat ze willen zien hoe je daarop reageert. Daarna kwam vijftien dagen lang een gespecialiseerd verpleegkundige van Vivent bij ons thuis langs om het antibioticum via het infuus te geven. Dan zat ik gezellig met zo’n man of vrouw een half uurtje te kletsen in de serre met een kop koffie.”
“Los van de schrik die er aanvankelijk was en de zorg die ik heb over het herstel van mijn oogzenuw, overheerst het gevoel dat ik het er goed van heb afgebracht. Er is uitstekend voor me gezorgd. Het komt goed. Deze zomer doen Rit en ik de rugzakken weer om en trekken we de bergen in.”